[ Pobierz całość w formacie PDF ]

rusza na poszukiwanie nowego.  Następne, tym razem purpurowe światło zabłysło po prawej
stronie.  Zagłada duchowej substancji, uznawanej za wieczną, zmieniłaby reguły gry. Jej
uczestnik, mając alternatywę powtórnego wcielenia lub choćby bytowania w potępieniu, nie
postawi wszystkiego na jedną szalę. Asekuruje się i ogląda na wszystkie strony, analizując
wykonane ruchy. Dopiero brak równowagi, całkowita zagłada przeciwstawiona bytowi
absolutnemu, może wyzwolić wszystkie siły, zmobilizować mocnych, a obezwładnić lichoty,
którymi nie warto się zajmować...
 Wystarczy! Pora na następne pytanie.
 Ile ich jeszcze będzie?  spytałem zniecierpliwiony. Przywykłem do tradycyjnych
sposobów sprawdzania moich możliwości. Test stu krótkich pytań albo zestaw trzech czy
pięciu zadań z jakiegokolwiek przedmiotu nie sprawiał mi trudności, zaś ta nowa forma,
rozmowa zmysłami i intelektem równocześnie, doprowadzała mnie do pasji, czułem się
osaczony, zmuszany do walki i wymyślania wciąż innych, odkrywczych nawiązań,
utrzymujących mnie w roli. Nie potrafiłbym już wyjść z teatru, żeby na nowo rozpocząć
ucieczkę przed wrogami. Musiałem zadać to pytanie. MUSIAAEM!
 Kto to wie...  zachrypiał mój rozmówca i zamilkł. W barwnych lampkach coś
zatrzeszczało, zachrobotało i zgasło, a one same pomleczniały, wypełniając mglistą poświatą
salę, jakby atakowały ściany, kurtynę oraz wszelkie inne bariery na drodze ku otwartej
przestrzeni. Jak je powstrzymać?! Jeśli teraz wypełzną poza teatr, rozbiegną się po ulicach
miasta i zaczną z nim żartować tak jak ze mną, masakra gotowa! Bóg nie może do tego
dopuścić. Dawno już przecież postanowił, że nie będzie żonglował materią, prowokował jej
48
świadomych form, ale skąd ja o tym wiem, a wiem na pewno, nie kłamałbym na
EGZAMINIE, tego mnie nie uczono ani sam bym nie wpadł na taki pomysł w żadnych
okolicznościach. Nie zgodzę się pod presją nawet, że bóg to jeszcze jeden strzelec wyborowy,
tylko zaczajony na dachu świata, chciwy krwi i dążący do celu nawet za cenę własnego
upadku. Gdyby tak leciał w dół, ku twardym płytom chodnika, o czym by wtedy myślał i
czego pragnął? Upadek z wysokości, odwieczne marzenia rasowych samobójców. Lot i
szybki koniec. Nie dla mnie taka rozrywka.
Dziękuję z kurtuazją egzaminatorowi, śledząc eksplozje mglistych świateł. Za chwilę
dowiem się, czy zdałem EGZAMIN, czy pokonałem kolejny stopień wtajemniczenia. Flet
lekko drży, może niepokoi się o mnie? Niepotrzebnie, mój drogi. Czyż nie wystarczy, że
przystąpiliśmy do tej próby, odpoczywając od cudzej wzgardy i pozostaliśmy w grze do
ostatniego posunięcia...
49
Ostrzenie noża
Nie kupiłem tego noża w sklepie, gdzieżbym odważył się wejść do strzeżonego lokalu z
wszelkimi militariami, wyjąć dowód tożsamości, bo spisują tam każdego klienta, a jeszcze
potem trzeba wyrabiać sobie pozwolenie, żeby dumnie nosić broń przy pasie w pochwie, choć
tak właśnie robić podobno wcale nie wolno, ale od czego długa kurtka z błyskawicznie
rozsuwającym się zamkiem, nim wróg podejdzie na odległość uderzenia, będę gotów do
akcji. Skąd więc wziąłem długi, przekraczający wszelkie limity bezpieczeństwa, obosieczny
nóż z błyszczącej stali, choć nie nowy, to mnie właśnie intryguje, mógłbym znalezć ze sto
odpowiedzi, ale skoro nie mam pewności... mogę najwyżej trochę pospekulować.
Załóżmy, że włóczyłbym się po targowisku, takim na wpół legalnym, gdzieś na
peryferiach miasta, poza tablicą z jego nazwą; po co miałbym u diabła tam łazić, zapytałem
sam siebie i zaraz zaczęło mnie nachodzić ze sto odpowiedzi. Po ziółka dla babci, starowina
nie ma zaufania do sklepów herbarystycznych, woli dziurawiec zbierany przez wiejskie
czarownice, sam dotyk ich pomarszczonych rąk dodaje mocy lekarstwu, nie wierzę w to, ale
tak powiadają kobiety, które przychodzą na wieczór różańcowy raz w miesiącu, sam muszę je
wpuszczać, bo moje panie, matka i siostra, boją się otwierać drzwi i cokolwiek bym nie
mówił, nie dadzą się przekonać, iż nic im nie grozi.
Mam całe popołudnie z głowy przez te baby, poza latem i wczesną jesienią, spotykają się
wtedy w ogrodzie naszego proboszcza przy wiklinowym stoliku, a babcia zawsze siada na
wyplatanym krześle, bo nie lubi tych nowoczesnych fotelików z białego tworzywa, cóż, i
ksiądz idzie z duchem czasu, choćby kiedy urządza swój dom. Jej przyjaciółki i tak najlepiej
czują się u nas, zimą, kiedy pada deszcz, siostra podaje herbatę z konfiturami, a wiosną ja sam
przyrządzam sok pomarańczowy z lodem, matka mnie do tego zobowiązała, kiedy miałem
dziesięć lat i przekupiony przez ojca zgodziłem się przystąpić do pierwszej komunii. A tego
roweru, który mi wtedy kupiono, nigdy naprawdę nie polubiłem.
Co za pomysł, chciałem się wtedy ponownie zbuntować, ale Costa, przyjaciel od pierwszej
klasy, już wtedy pracował jako pomocnik kelnera w winiarni i obiecał nauczyć mnie
podawania chłodnych napojów, ale opowiedział mi też o różnych sposobach zemsty za
poniżenie, żeby dostać od ludzi tych parę groszy na papierosy i wino, trzeba biegać prawie,
nosząc dzbanki i gliniane kubki na stoły. Pięciolitrowa butla jest naprawdę ciężka, a nie
wolno uronić ani kropli trunku i wlec ciężar przyciśnięty do piersi, uważając by nie wpaść na
kogoś po drodze.
To właśnie Costa, paplać lubi, nie powiem, zdradził mi, że złośliwym klientom pluje się do
zupy albo do czerwonego wina, tak oczywiście, by nikt nie zauważył, a jak ma się grypę,
anginę czy inną paskudną infekcję, łatwo zarazić paru gości, niech sobie pochorują,
pomocnikiem kelnera każdy pomiata, nawet pomywaczki, kiedy się im odszczeka, bo jak
długo można gryzć się w język, a one wtedy biorą tę najbardziej śmierdzącą szmatę i walą cię
przez głowę. [ Pobierz całość w formacie PDF ]

  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • szkla.opx.pl

    •